- Nie ma - cichym głosem odpowiedział Harry nadal na mnie nie patrząc.
- Co znaczy nie ma? - warknąłem podnosząc się z łóżka.
- Policja przeszukała całe mieszkanie, łącznie z okolicą. Jej ojciec także zaginął.
Ogarnął mnie strach, miałem złe przeczucia. Ojciec Amelii jest nieobliczalny skoro zabił swoją żonę. Pomimo wielkiego bólu wstałem z łóżka.
- Co Ty robisz?- Harry podbiegł do mnie i złapał za ramię.
- Idę szukać Amelii! - Zrzuciłem jego rękę z ramienia i ruszyłem w stronę drzwi. Kręciło mi się w głowie, jednak nie miałem zamiaru się poddać, w końcu obiecałem jej, że zawsze będę przy niej. Obiecałem jej też, że będę ją chronić. Kocham ją i nie zamierzam jej zawieść. Wyciągnąłem telefon z kieszeni, wykręciłem numer do Markusa. W przeszłości należeliśmy do ,,gangu". Sialiśmy postrach w całej szkole. Nikt nie był nam w stanie podskoczyć. Postanowiłem więc poprosić go o pomoc.
- Tak? - w słuchawce usłyszałem niski głos.
- Siema, tu Niall Horan. Mam do ciebie sprawę. Potrzebuję pomocy w poszukiwaniu pewnej dziewczyny, najprawdopodobniej porwał ją ojciec. Jest bardzo niebezpieczny, więc sam nie dam rady.
- Nie ma sprawy, zgarnę resztę chłopaków. Tylko kiedy i gdzie się spotykamy?
- Najlepiej za godzinę w moim domu.
Podszedłem na przystanku do tabliczki z rozkładem jazdy autobusów, kiedy usłyszałem z tyłu piski, obróciłem się, a za mną było pełno płaczący, wrzeszczących dziewczyn.
- Okej. To do zobaczenia. - rozłączył się.
Dziewczyny do mnie podeszły i prosiły o zdjęcia czy autografy. Wypytywały mnie też dlaczego mam bandaż na głowie.
- Dziewczyny, ja bardzo przepraszam, ale się śpieszę. Jestem umówiony na spotkanie. - Przeprosiłem i ruszyłem w stronę mojego domu, bo autobus miał być dopiero za 24 minuty.
- Może Cię podwieźć? - z tłumu wyszła wysoka, szczupła brunetka o szmaragdowych oczach. Ubrana była w krótką różową sukienkę z dużym dekoltem i błękitnymi butami na wysokim obcasie. Wskazała ręką na czerwony samochód marki Leksus, który stał na poboczu ulicy. Wszystkie oczy skierowały się na nią.
- Nie dziękuję, poradzę sobie - podziękowałem i ruszyłem dalej.
- No nie daj się prosić. Możesz prowadzić. - wyjęła z torebki kluczyki machając nimi przed moją twarzą.
- No nie wiem. - podrapałem się po głowie - eh, dobrze- postanowiłem się zgodzić w końcu nic mi nie zaszkodzi. Dziewczyna podała mi kluczyki, sama natomiast usiadła na miejscu pasażera.
Zapiąłem pas, odpaliłem silnik samochodu i wyjechałem na drogę.
- Jesteś Directioner? - zapytałem wyciągając telefon z kieszeni by sprawdzić godzinę.
- Tak, kocham was! Byłam na koncercie w Los Angeles. Jesteście niesamowici!
- Dziękuję - posłałem dziewczynie ciepły uśmiech - a w ogóle to jak masz na imię?
- Jestem Susan.
- Hmm, piękne imię.
Susan zachichotała, a na jej policzkach pokazały się lekkie rumieńce.
Gdy podjechałem pod swój dom podziękowałem mojej nowej znajomej i wysiadłem z samochodu.
- Do zobaczenia! - krzyknąłem idąc w stronę drzwi.
- Do zobaczenia. - uśmiechnęła się łagodnie i odjechała.
Wszedłem do mieszkania. Wszędzie było szkło. Momentalnie wróciły do mnie straszne wspomnienia.Poczułem znajomy ucisk w gardle. Usiadłem na kanapie, by pozbierać myśli, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi.
Otworzyłem, a za nimi stał Marcus i paczka.
- Siema.- przybiliśmy piątkę na przywitanie.
- Dobra stary. Obmówmy plan i jedziemy, szkoda czasu.
Siedzieliśmy w salonie i dyskutowaliśmy na temat miejsc w których może być Amelia z ojcem.
- To może być jakaś opuszczona kamienica. - powiedział Danny pokazując na mapę. Zaznaczył kółkami miejsca które podejrzewał.
- Łatwiej będzie jeśli namierzymy jej telefon. - bąknął Joe.
- Dobry pomysł. - poparłem go.
- Danny, ty się na tym znasz. Spróbuj ją namierzyć. - nakazał Markus.
- Niall, powiedz mi czy wiesz coś o tym człowieku, o ojcu Amelii? Wiesz jak się nazywał? Czym się zajmował? - podpytywał mnie Luke - to by nam pomogło w poszukiwaniach.
- Hm, wiem, że nazywał się William. Skazany był za zabójstwo swojej żony. Działał też w grupie przestępczej. Nic więcej nie wiem, ona nie lubi o tym wspominać. Są to dla niej drastyczne wspomnienia.
- Dobra dzięki. To może się przydać. - Luke zapisał sobie wszystko na kartce i poszedł do samochodu po laptopa.
- Niall, namierzyłem telefon twojej dziewczyny. Niestety.. nie mam dobry wiadomości. Pokazuje mi, że jest w tym domu. - oznajmił Danny.
Wybiegłem na taras i znalazłem leżący w trawie telefon w różowym etui. Miał pęknięty ekran. Znakiem tego musiał jej upaść kiedy uciekała.
- W takim razie namierzenie jej telefonu nic nam nie pomogło - stwierdził Marcus
Bez słowa wyszedłem z domu. Poszedłem do parku w którym byłem ostatnio z Amelką. Idąc alejką, obserwowałem przyrodę. Widok śpiewających ptaków, szumiących drzew mnie zawsze uspokaja. Zauważyłem budkę z hot-dogami, kiedy ruszyłem w jej stronę, ktoś mnie złapał za nadgarstek. Odwróciłem się i ...
______________________________________________________________________________________________
Jejku, jejku. Przepraszam Was, że tak długo czekaliście. Jednak nie miałam jak napisać, że nic nie dodam w najbliżyszm czasie... Miałam urodziny, później święta i wyjechałam na nowy rok.
Eh, rozdział już jest ! Mam nadzieję, że się podoba. ;3
15 kom = next.
